Portekiz'de Bir Akşam Vakti

PORTEKİZ’DE BİR AKŞAM VAKTİ

Akşam indi yavaş yavaş ve hiçbir şeyi umursamadan. Ortalık kızıl bir matlığa büründü. Güneşin uykuya çekilmesiyle, parlak bir lacivert hakim oldu görkemli kızıllığa. Ama hava hala sıcak. Otel odamın balkonunda oturuyorum. Balkonda oturmuş, etrafı seyir eyliyorum.

Araçlar geçiyor birbiri ardına. Otomobil farları durmaksızın yıkamakta caddeyi. Bu ışık cümbüşü rengarenk giysileri içinde salınan güzel kadınları, şık beyleri daha belirgin kılıyor. Deniz kenarı ise bambaşka bir alem. Ağlarını parlak pullu balıklarla doldurmuş balıkçılarda abartılı bir neşe. Kendilerini karşılamaya gelenlerle beraber neşeden taşan kulaç kulaç kahkahalar... Tekneler, teknelerden inip geceye karışmaya hazır insanlar... Gözlerim gökyüzüne doğru kayınca ard arda üç uçağın ışıklarını görüyor. Ayrıca hala gündüzü yaşayan martıların çığlıkları karışıyor gecenin sözcüklerine. Gökte de trafik yerdeki gibi yoğun.

Derken sanki çok yakından ama aslında uzaklardaki bir yerden ince bir sızının melodisini getiriyor hafif bir esinti. Portekiz’in kederli insanlarının haykırışı olan Fado bu. Dikkatimi yoğunlaştırınca acı dolu sözlerini duyabiliyordum. Gençliğin kendisini terk ettiğini anlatıyor. Genç bir kızken sevdiğini bir deniz seferine yollamış. Bir daha geri dönemeyen aşkını beklerken tükenen gençliğine ağıt yakıyor. Kendi gençliğine ve gençliğini yaşayamayan sevdiğine…

Bakışlarım sahil yolumda gezerken kulaklarım şarkının içli nağmesinden ayrılmak istemiyor:

“Sevgilim, savrulduk biz

ayrılmadık asla.

Kalbimde mühürledim seni

sonsuza dek.

Ama sevgilim ama

sen gittiğinden beri

yıldızlar küstü, ay küstü.

Güneş terk etti gönlümü.

Gözlerim görmüyor,

ruhum hüzün dolu,

her yer kapkaranlık şimdi.

Sevgilim ah sevgilim…”

Savaşın kötücül çirkinliğini düşünüyorum istemsizce. Kapkara bir leke oluşunu insanlık tarihinde. İnsanın var ettiği, insanı yok eden mekanizmasını. Aptalca hırsların doğurduğu acı sonuçları. Kayıpları, acıları, yasları…

Düşüncelerimi bölen bir kahkaha patlıyor aşağıdan. Balkondan aşağıya caddeye bakınca pür neşe dolu insan grubu yüzümde tatlı bir gevşemeye sebep oluyor. Gülümsüyorum. Az önceki hüznüm dağılıp gidiyor. Kalbimden doğan bir umut hissi kısacık sürede sarıveriyor benliğimi. Ruhum çiçekleniyor birden. Barış diye düşünüyorum, ne güzel bir sözcük! Ayağa kalkıp hazırlanmak için odaya giriyorum.

Birazdan aşağıya inip sokağın neşesine karışacağım. Otelin kapısından çıkarken yarım yamalak Portekizcemle “Yaşamak güzel şey be kardeşim dostça, kardeşçe, barış içinde!” diye avazım çıktığı kadar bağırıyorum. Sustuğumda kalabalık insan topluluğunda kopan alkışın şiddetini bugün bile unutamam.