Her Şey Geçip Gider, Geriye Hep Kendimiz Kalırız

HER ŞEY GEÇİP GİDER, GERİYE HEP KENDİMİZ KALIRIZ

Her insanın hayattaki varlığının bir anlamı vardır. Belki de bu nedenle geliriz dünyaya. Bir yerlerde, belli bir zamanda, başka başka insanlarla karşılaşır ve olumlu olumsuz ilişkiler kurarız. Ya yoldaş oluruz, yan yana oluruz; başlar serüvenimiz. İhtiyacımız her ne ise alırız birbirimizden. Besleriz, besleniriz, şimdiye kadar geliştirdiğimiz değerlerimizden. Birliktelikler kurarız. Birlikte gelişir, güzelleşiriz. Ya da değer geçeriz. 

Bu birliktelikler arkadaşlıklara, dostluklara, sevgililiklere, kardeşliklere dönüşür. Çokta güzel günler yaşanır. Büyük sofralar kurulur, bayramlar, şenlikler, kutlamalar, acılar, kayıplar birlikte göğüslenir. Bize toplum olmanın getirdiği sorumluluk ve değerlerdendir bunlar. Ama bir gün gelir bu birlikteliklerin de ömrü tükenir. Adına ne dersek diyelim yolunun sonundadır.  Her kesim alacağını almış besleyeceği duygusunu beslemiştir. Yol ayrımı gelmiştir. Geriye bir tek şey kalmıştır; ‘kendimiz’.

En değerlimiz. En çok ihmal ettiğimiz, susturduğumuz, bastırdığımız. Belki de kendimizi bile unutacak kadar tavizler vermişizdir, akışına bırakmışızdır, kendi duygularımızın yerine başkalarının duygularına önem vermişizdir. Başkalarının ayakkabılarını giymişizdir. Yahut bazen toplumun lafına bakmışızdır. Kendimizi suyun akışına bırakmışsızdır.

Bırakmayın! Konu kendiniz olduğunda hiçbir zaman suyun akışına bırakmayın. Bıraktığınız işte o an, o gün benliğinizle, ruhunuzla başka birilerinin yönetimine girmiş olursunuz.

 Kendinizle ilgili kararları kendiniz alın. Kuralları kendiniz koyun. Elbette başkalarına danışın ama son kararı siz verin. Kendinize sorun bu bana nasıl hissettiriyor? Benim hayallerimle isteklerimle, arzularımla örtüşüyor mu?

Böylece başınıza gelecek her şeyde sizin seçimleriniz ve sonuçları olacak. Sonu belki ağır olacak, kalbinizi yoracak, can yakacak ama unutmayın bu; başkalarının sizin yerinize verdiği karardan daha az can yakıcı olacak. Bunlardan kaçmayın, kendine anlatın, kendinizi affedin. Affedin ki kalbinizdeki yıkılacak duvarlar arasındaki sıkışmış duygular bir ömür sizi kemirmesin.

Yeri ve günü geldiğinde tüm bu duygularla bağınızı kesin, koparın ki yenileri kurulabilsin.

 

           Serpil koç