Birinin Hayatına Dokunmak Ne Güzeldir

BÄ°RÄ°NÄ°N HAYATINA DOKUNMAK NE GÜZELDÄ°R      

Bazen tatlı bir söz, bir sevecen bakışla. 
Bazen yolunu aydınlatacak bilgiyle ya da davranışla...

YaÄŸmur yağıyor kente. Kah incecik sicim halinde kah gözü hırs perdesi ile kapalı insanların tahammülsüzlüÄŸünde. Sular aÄŸaçların dallarını, yapraklarını yıkayarak açılmış ÅŸemsiyelerin sevimli yuvarlak eÄŸimlerinden kayarak iniyor. Yollar, binalar kısa sürede ıslanmış, kurÅŸuni karanlık hükümdarlığını ilan etmiÅŸ bile. Bu hakimiyete cılız ışıklarıyla kafa tutan sokak lambaları da farkındalar yetersizliklerinin. Ama katkıda bulunmak için aydınlatmaya, yılmıyorlar ışıldamaktan.

Sokak hayvanları ise kuytulara çekilmiÅŸ, sessizce bekliyor yaÄŸmurun dinip havanın aydınlanmasını. Her gün gittiÄŸim kafedeyim. Garson çift camlı kapıyı açarak buyur ederken sokak hayvanları için hazırlanmış içi mama dolu kaba bakıp gülümsüyorum. “Hava soÄŸuyor” deyince, kar beklendiÄŸini söylüyor. Cam kenarındaki masalardan birine yerleÅŸiyorum her zamanki gibi. Tadı orijinalini aratmayan kuruvasanımı yiyorum kahve eÅŸliÄŸinde. Bir ara garson ıslak tüyleri derisine yapışmış bir köpeÄŸi buyur ediyor kapıdan içeri. Silkelenip üzerindeki suyu atan köpek sıcak ve kuru ortama girince bir köÅŸeye kıvrılıp rüyalara dalıyor çabucak.

Tam kahvemden bir yudum alıyorum, açılan kapıdan bir kadın giriyor içeri. Sinirli bakışları bir hışım turluyor ortamı. Bir mutsuzluk da var bu bakışlarda. Åžemsiyesini almak için nazikçe uzanan garson yumuÅŸacık “HoÅŸgeldiniz” diyor. Kadın yanımdan geçerken hafifçe gülümsüyor kendi kendine. Onun yüzüne mutlu tebessümü kondurmasına sebep olan garsonu alkışlıyorum kalp ellerimle. Başımı çevirdiÄŸim pencerenin dışında görüyorum yaÅŸlı adamı. Çok ıslanmış. ÜÅŸümüÅŸ olduÄŸu titremesinden belli. Ayakkabısındaki yırtıklar ne zamandan beri var kim bilir. Yırtık pırtık giysilerinden ve tavırlarından evsiz olduÄŸu anlaşılıyor. Garsonumuz kapıya koÅŸuyor ve “Sizi görmek ne güzel efendim.” diyerek gönlünü aldığı evsizi buyur ediyor içeri. Hemen sıcak çay ve poÄŸaça ikram ediyor. YaÅŸlı adam da kabul ediyor kendine sunulan iyiliÄŸi.

BaÅŸkalarının hayatına dokunmak. Bazen tatlı bir söz, bir sevecen bakışla. Bazen yolunu aydınlatacak bilgiyle ya da davranışla. Bazen ışığının yetmeyeceÄŸini bile bile yine de aydınlatmaktan vazgeçmeyerek. Ne güzeldir...

Mehtap ÖZ, Manavgat