Adile Varol un İkinci Kitabı Çıkıyor

SAHÄ°PSÄ°Z KÄ°TAP

Yıllar önce köyümüzün okulunda hiç beklenmedik bir öykü yazarak Manavgat birincisi olmuÅŸtum. Sonra dedim ki neden kitap olmasın. Biraz alladım, biraz süsledim. Hatta onu ilk yazdığım gün aklımda. Okul Müdürümüz; “Kitabın Öyküsü adı altında öykü yarışması var, isteyen katılabilir”dedi. Sonra eve gidince üniformamı bile deÄŸiÅŸtirmeden, oturup hızlı hızlı kafamdaki kitabın öyküsünü yazdım. Hızlı yazmak zorundaydım; sebebi, ağılda aç bekleyen keçilerin de otlatılması gerekiyordu. Sonraki gün büyük bir heyecanla öyküyü öÄŸretmenime verdim. Birkac haftaya sonuç açıklanmıştı ve ben birinci olmuÅŸtum. Sonra ödül almaya gidilecekti. Canım Türkçe öÄŸretmenimle gidip ilçe Halk Kütüphanesinden minik bir kitap ödülü ödül aldım.

En büyük ödül ise bundan sonra baÅŸlamıştı. ÖÄŸretmenim beni pizzacıya götürmüÅŸtü. Asla pizza yememiÅŸ, hatta kokusunu bile hiç almamış bir çocuk için pizza ne demek bunu bilemezsiniz bile. Gelelim en zor kısma:

Çatal vardı, bıçak vardı, bir de ben vardım en utangaç halimle. Sonra öÄŸretmenim de bunu fark etmiÅŸ olacaktı ki pizzayı bıçakla parçalamayı bırakıp “Bu pizza denen ÅŸey, elle yenir” dedi. Ve baÅŸladı eliyle yemeye. Bu hikaye kimisine göre çok tuhaf gelebilir ama emin olun bu ülkede öÄŸretmen olmak da kolay deÄŸil…

Sonrası ise kitabın öyküsündeki gibiydi biraz, ama o da bizde kalmalı bence.
ÖÄŸretmenimden bahsedeyim size biraz da. O kadar güzel o kadar güzel bir öÄŸretmendi ki hayrandım ona. Ankara’nın kızları çok güzel ve çok iyi oluyormuÅŸ, bunu onu tanıyınca anladım. ÖÄŸretmenim, köyde tek başına kalıyordu. Demeyin “kız başına korkmuyor muydu” diye. Aslan gibi yüreÄŸi vardı onun, asla korkmazdı.

Ben o gün ilk defa neyi fark ettim biliyor musunuz? Gün batımını izlerken kahve içmenin ne kadar güzel olduÄŸunu. O kadar güzel öÄŸütler verdi ki bana; o gün batımı kahvesinde ben ona o gün bu sözü verdim. Ve ÅŸimdi sözümü tutup karşısına çıkmanın haklı gururunu yaşıyorum.

Biliyorum çok fazla yazdım yine. Yazınca mutlu ve özgür hissediyorum o yüzden klavye bir türlü düÅŸmüyor elimden.

UNUTMAYIN.... Yere ne kadar sert düÅŸtüÄŸünüz deÄŸil yerden ne kadar güçlü kalktığınız önemlidir. Bunu size ayakları yara bere içinde olup tek başına mücadele ile bir ÅŸeyler yapmaya çalışıp dik durmaya çalışan biri olarak ben söylüyorum.

Şimdi SAHİPSİZ KİTAP'ın zamanı.
Allah bu yolda yar ve yardımcım olsun!
İyi ki yazdım...
Kalemimde masal var....
Kalemimde çocukluÄŸum var....

Adile VAROL