DEĞİŞİM

DEĞİŞİM 

Koca bir ÅŸehrin sessizliÄŸini umursamadan, havada rüzgarın uÄŸultusuyla dans eden kar cümbüÅŸünü izliyorum. Åžehir hareketliliÄŸini, havada dönen kar cümbüÅŸüne devretmiÅŸ, bana da bu cümbüÅŸü hayranlıkla seyretmek kalmıştı. Görüntü ne kadar güzel olsa da soÄŸuk hava düÅŸüncelerimi donuklaÅŸtırmaya ve tüm hücrelerimde hissettirip beni kontrol altına almaya çalışıyordu. Ama ben buna izin vermeden sallanan koltuÄŸumda düÅŸüncelerimle gelip gidiyorum.

Hava oldukça berraklaÅŸmış, yeryüzüne döne döne inan kar taneleri topraÄŸa ulaÅŸmadan, su birikintisine kendilerini bırakıp kayboluyorlardı. SoÄŸukluÄŸu bizi donuklaÅŸtırsa da kar taneleri bazen umuttu, bazen romantik bir yazı, bazen bir ÅŸiir, ya da uzun kış gecelerinin bestesi gibiydi…

Bu yazı yolculuÄŸuna çıkmam kar sayesinde olsa da beni düÅŸündüren kar tanelerinin topraÄŸa kavuÅŸmadan oluÅŸan su birikintilerinin küçük dalgalarıydı. Ä°ÅŸte bu duygularla baÅŸladım oradan buradan benzetme yaparak duygularımı kağıda dökmeye…

O küçük gelgitler ve dışa vuran dalgalar suyun bulanıklığının rehberiydi ki kendime de pay çıkarmıştım bu gelgitlerden. Kabul etsek de kabul etmesek de zamanla her ÅŸey hızına yetiÅŸemeyeceÄŸimiz bir deÄŸiÅŸim içindeydi. Zamanla deÄŸiÅŸmeyen hiçbir ÅŸey yok.… Ne tarafa gittiÄŸi pek anlaşılmadan süzülüp giden bir tirende gibi ya da nereye aktığı belli olmayan bir nehirde gibiyiz. Zaman içinde düÅŸüncelerimiz; bazen sevinç, bazen hüzünle dolup taÅŸan duygularımız hep büyük bir deÄŸiÅŸim içinde. Åžimdi neye baksam artık bu deÄŸiÅŸimi görüyorum. Hayat öÄŸretmeni de bıkmadan usanmadan bize hiçbir ÅŸeyin aynı düzeyde kalmadığını öÄŸretip duruyor.

Efes’te yaÅŸamış olan büyük düÅŸünür Herakleitos bu deÄŸiÅŸimi bundan tam 2.500 yıl önce söylemiÅŸ. Herakleitos’a göre “Aynı nehirde iki kez yıkanılmaz...” Her ÅŸeyin sürekli deÄŸiÅŸmesini bundan iyi ne anlatabilir? Ünlü filozofa göre nehirde ilk yıkandığımız zaman akan sular ikincisinde çoktan akıp gitmiÅŸ denizlere ulaÅŸmıştır. Artık ne o sular aynı sudur ne de yıkanan aynı insan… Demek oluyor ki deÄŸiÅŸim dediÄŸimiz ÅŸey zaten kaçınılmaz oluyor ve hayatın doÄŸasında var.

Etrafımızdaki insanların da bu deÄŸiÅŸim yasasından etkilenmemesi mümkün mü? Artık insanları hiç sorgulamıyorum, onlardaki deÄŸiÅŸime de girdikleri farklı hallere de ÅŸaşırmıyorum. Sadece insanlar mı? EÄŸer dikkatli bakarsak doÄŸadaki her ÅŸeyde bu deÄŸiÅŸimin sürdüÄŸünü görebiliriz. Bizim “yeÅŸil” deyip geçtiÄŸimiz bir rengin tonlamalarının bile hafif bir esintiyle nasıl deÄŸiÅŸtiÄŸini hep görmüÅŸüzdür.

Hayatımız, bizim için kurulan bir kum saati gibi durmadan akmaya devam ederken, biz de bir taraftan kalburla çalkalanıp elenirken bir taraftan yeni deÄŸiÅŸimlerle, yeni düÅŸüncelerle, yeni bakış açımızla ve dış görünüÅŸlerimizle yeniden örülüyoruz.  

Anladım ki neye baksam, hepsi iniÅŸli çıkışlı, zig zaglı ve büyük bir dönüÅŸüm içinde. Bazen içimizi derin acılar sardığında bile zamanın her ÅŸeyin ilacı olduÄŸunu, kaybolmasa da acıların zamanla deÄŸiÅŸeceÄŸini ve hafifleyeceÄŸini, hiçbir ÅŸeyin aynı kalmadığını bilmek ve bunu iliklerimize kadar yaÅŸayarak öÄŸrenmek de deÄŸiÅŸimin nimetlerindendi.

Ve kabullenmek en güzel deÄŸiÅŸimdi benim nazarımda.  YaÅŸamak için direnirken hayatımızda akıntıya karşı yüzmemeyi öÄŸrenmekti deÄŸiÅŸim. En güzeli ise insanlardaki deÄŸiÅŸime, dalgalanmalara, doÄŸaya kızmadan hepsine hoÅŸgörüyle gülümseyebilmekti.

Hepimizin hoÅŸgörü ağıyla örülerek en güzel deÄŸiÅŸimlere doÄŸru yol alması dileÄŸiyle ….